Stel je een munt voor die niemand vasthoudt, maar iedereen vertrouwt, een digitaal raadsel. Bitcoin is een peer-to-peer betaalmiddel, vaak "digitaal goud" genoemd, dat werkt zonder banken of overheden. In 2009 ontsproot het uit de geest van Satoshi Nakamoto, een schaduw die verdween. Na de crisis van 2008, toen banken faalden, groeide het van niets naar bijna $110.000 in 2025, een fluistering van vrijheid.
Technisch is het een meesterwerk. Blockchain, een decentraal netwerk van computers ("nodes"), slaat transacties op in blokken, beveiligd met cryptografie. Miners lossen puzzels op om ze te bevestigen en verdienen bitcoins, tot de limiet van 21 miljoen. In maart 2025 zijn er 19 miljoen, met een waarde rond $85.000. Bedrijven als MicroStrategy hamsteren, El Salvador omarmt het, maar alledaags gebruik blijft een droom.
De toekomst glinstert. Elke vier jaar halveert de beloning voor miners (de "halving"), waardoor minder nieuwe bitcoins komen en schaarste groeit, denk aan een kraan die steeds dichter draait. Volgens optimisten kan dit de prijs naar $250.000 stuwen tegen 2030, een baken tegen inflatie. Maar gevaren sluipen mee: prijzen schommelen wild, mining verslindt energie, overheden kunnen reguleren, en quantumcomputers dreigen de cryptografie te kraken.
Toch biedt Bitcoin licht. Het kan bankloze mensen toegang geven, falende munten counteren. Het is een dans op een dun koord, techniek die ons tart, kansen die ons roepen. Zal het ons verheffen naar nieuwe horizons, of struikelen we over onze eigen schaduw? Een vleugje magie ligt in de code, klaar om ons verhaal te vormen.
